{[['
']]}
']]}
Ο Ιερεύς˙ Ευλογητός ο Θεός…
Ο αναγνώστης˙ Αμήν.
Ψαλμός
ρμβ’ (142).
Κύριε,
εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου,
εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου˙
Και
μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου
πας ζων.
Ότι
κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με
εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος˙
Και
ηκηδίασεν επ΄εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην
ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου
εμελέτων.
Διεπέτασα
προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ
εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου˙ μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου
απ΄εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν
ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα˙ γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν
εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
Εξελού
με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον.
Δίδαξόν
με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου˙ το πνεύμα σου το αγαθόν
οδηγήσει με εν γη ευθεία.
Ένεκεν
του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την
ψυχήν μου.
Και
εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους
θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμι.
Είτα
το, Θεός Κύριος˙ και το Τροπάριον Ήχος Δ’.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν˙ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι
Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω
κα επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη
εκύκλωσάν με, και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο
αύτη και εστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Ο
Υψωθείς εν τω Σταυρώ…
Τον γενναιότατον Χριστού στρατιώτην, και Αθλητήν παναληθή του Σωτήρος,
και Ιατρόν πανάριστον των νόσων εν ωδαίς, άπαντες τιμήσωμεν προς αυτόν
εκβοώντες˙ λύτρωσαι πρεσβείαις σου της παρούσης ανάγκης, της αφορήτου ίνα σε
αεί, ως ευεργέτην υμνώμεν Γεώργιε.
Δόξα.
Και νύν Θεοτόκιον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε, * τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. *
Ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, * τις ημάς ερρύσατο * εκ τοσούτων κινδύνων,
* τις δε διεφύλαξεν * έως νυν ελευθέρους; * Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου ˙ *
σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Ψαλμός
Ν’ (50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των
οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου˙ Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας
μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω,
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός.
Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής
εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε.
Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ
μου.
Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου
εδήλωσάς μοι.
Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι˙ πλυνείς με, και υπέρ χιόνα
λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα
τεταπεινωμένα.
Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας
μου εξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ,ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν
τοις εγκάτοις μου.
Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το πνεύμα σου το άγιον μη
αντανέλης απ΄εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασην του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ
στήριξόν με.
Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι.
Ρύσαι με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου˙ αγαλλιάσεται η
γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου.
Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν
σου.
Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις.
Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην
ο Θεός ουκ εξουδενώσει.
Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη
Ιερουσαλήμ˙
Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα˙
Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ωδή
Α’ . Ήχος Πλ. Δ’ . Υγράν διοδεύσας.
Γεώργιε Μάκαρ αγωνισθείς, τον θείον αγώνα, ηξιώθης επιτυχείν, της
επουρανίου ευφροσύνης, υπέρ σων δούλων πρεσβεύων προς Κύριον.
Ενίκησας δόγμα Τυραννικόν, ενθέοις αγώσιν˙ αλλά δέομαι, Αθλητά, ταις
σαις μεσιτείαις οικτειρόν με, υπό των νόσων νικώμενον πάντοτε.
Ναός χρηματίσας του Παντουργού, τους τη ση Εικόνι, προσπελάζοντας
ευλαβώς, Γεώργιε Μάκαρ ταις ευχαίς σου, κατοικητήρια δείξον του Πνεύματος.
Θεοτόκιον.
Σύ εί, Παρθένε άσπιλε της εμής, ψυχής ταλαιπώρου,
η ίσχύς τε και η ελπίς˙ της δ’ εσκοτισμένης μου καρδίας, σύ εί το φώς το
ανεσπερον, Πάναγνε.
Ωδή
Γ’ . Σύ εί το στερέωμα.
Ίλεων δεήσεσι, ταις ευπροσδέκτοις σου ποίησον, τον Λυτρωτήν, τοις σε
ανυμνούσιν, Αθλοφόρε Γεώργιε.
Δός ημίν βοήθειαν, τοις σοις ικέταις εν θλίψεσιν, ούσι δειναίς, και
παντοίαις νόσοις, ταις λιταίς σου Γεώργιε.
Ένθεος γενόμενος, και φωτισμού παντός έμπλεως, πάντων ημών, τας ψυχάς
αυγάζεις, ταις ευχαίς σου Γεώργιε.
Θεοτόκιον.
Εξωτέρου σκότους με, πυριφλεγούς πικρού σκώληκος, ρύσαι Αγνή, λιταίς
Μητρικαίς σου, και παντοίας κολάσεως.
Ωδή
Δ’. Εισακήκοα Κύριε…
Ασθενείας ο δείλαιος, και κινδύνοις πλείστοις αεί συνέχομαι, ώ Γεώργιε,
βοήθει μοι, τω κατεγνωσμένω ικετεύω σε.
Δεσμευθείς δια Κύριον, πάσαν του Βελίαρ
κακίαν έλυσας, έξ ής άπαντας περίσωζε, τους πιστώς υμνούντάς σε, Γεώργιε.
Νοσημάτων και θλίψεων, και παντοίας βλάβης ημάς απάλλαξον, ώ Γεώργιε
Πανεύφημε, ταις προς τον Σωτήρα ικεσίαις σου.
Θεοτόκιον.
Ρώσιν δός μοι, Πανάχραντε, και εκ χαλεπών κινδύνων διάσωσον, και παθών
κοπρίας έγειρον, σόν αχρείον δούλον, ταις πρεσβείαις σου.
Ωδή
Ε’. Φώτισον ημάς…
Φως το νοητόν, τη καρδία σου δεξάμενος, την της ψυχής ημών ζοφότητα,
φωτί τω θείω, Γεώργιε, καταλάμπρυνον.
Σύ μαρμαρυγαίς, ταις της χάριτος, Γεώργιε, καταυγαζόμενος φώτισον, ψυχάς
σών δούλων, σκοτισθείσας παραπτώμασι.
Πάθη χαλεπά, της ψυχής ημών, Γεώργιε, ταις προς τον Πλάστην σου δεήσεσι,
παρακαλούμεν ιάτρευσον και εξάλειψον.
Θεοτόκιον.
Άχραντε ημάς, απογνώσεως εξάγαγε βυθού, και προς όρμον της αληθούς, τους
σους ικέτας, μετανοίας καθοδήγησον.
Ωδή
ΣΤ’ . Ιλάσθητί μοι.
Κατεύνασον των παθών, τας καταιγίδας, Γεώργιε, κινδύνους τε χαλεπούς,
και νόσους κατάπαυσον, των πίστει τιμώντων σε, ταις προς τον Δεσπότην παναγίας
ικεσίαις σου.
Μεγάλους επί της γης, ανύσας άθλους, Γεώργιε, μεγάλων ημάς κακών,
κινδύνων και θλίψεων, ταις σαις απολύτρωσαι, προς Θεόν πρεσβείαις, ίνα πόθω σε
γεραίρωμεν.
Γεώργιε Αθλητά, τη ση πρεσβεία διάσωσον, εκ πειρασμών χαλεπών, και πάσης
αιρέσεως, και νόσων και θλίψεων, ημάς τους σους δούλους, τους τιμώντας την
Εικόνα σου.
Θεοτόκιον.
Φωτί σου αύγασον νούν, και την ψυχήν μου
αγίασον, τον έν Αγίοις Θεόν επαναπαυόμενον, αρρήτως κυήσασα, Παναγία Κόρη,
ευπροσδέκτοις ικεσίαις σου.
Διάσωζε έκ πάσης νόσου, Γεώργιε Μάκαρ, ταις προς Θεόν ενθέρμοις
πρεσβείαις σου, τους προστρέχοντας τη σεπτή σου Εικόνι.
Και
Θεοτόκιον. Άχραντε…
Ο
Ιερεύς Μνημονεύει. Είτα το Κοντάκιον Ήχος Β’.
Προστάτην σε θερμόν, και τείχος απροσμάχητον, πλουτούντες αεί, οι σοι
προσπελάζοντες, γοερώς εκβοώμέν σοι. Πανσέβαστε Γεώργιε, πρόφθασον, και εκ παθών
ημάς και θλίψεων απάλλαξον, ταίς θείαις προς τον Σωτήρα πρεσβείαις σου.
Και
ευθύς το Προκείμενον Ήχος Δ’.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού…
Στίχος.
Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος.
Ευαγγέλιον.
Έκ του κατά Ιωάννην.
(ΙΕ’.
17 – 27, ΙΣΤ’ . 1 – 2) .
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε
αλλήλους. Εί ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε, ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν. Εί
εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει˙ ότι δε εκ του κόσμου ούκ εστέ,
άλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.
Μνημονεύετε του λόγου, ού εγώ είπον υμίν. Ούκ έστι δούλος μείζων του κυρίου
αυτού. Εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν˙ εί τον λόγον μου ετήρησαν, και τον
υμέτερον τηρήσουσιν. Αλλά ταύτα πάντα ποιήσουσιν υμίν δια το όνομά μου, ότι ούκ
οίδασι τον πέμψαντά με. Εί μη ήλθον και ελάλησα αυτοίς, αμαρτίαν ούκ είχον˙ νύν
δε πρόφασιν ούκ έχουσι περί της αμαρτίας αυτών. Ο εμέ μισών, και τον Πατέρα μου
μισεί. Εί τα έργα μη εποίησα εν αυτοίς, ά ουδείς άλλος πεποίηκεν, αμαρτίαν ούκ
είχον˙ νύν δε και εωράκασι, και μεμισήκασι και εμέ και τον Πατέρα μου. άλλ’ ίνα
πληρωθή ο λόγος ο γεγραμμένος εν τω νόμω αυτών. Ό τ ι ε μ ί σ η σ ά ν μ ε δ
ω ρ ε ά ν. Όταν δε έλθη ο Παράκλητος, όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, (το
Πνεύμα της αληθείας, ό παρά του Πατρός εκπορεύεται), εκείνος μαρτυρήσει περί
εμού. Και υμείς δε μαρτυρείτε, ότι απ’ αρχής μετ’ εμού εστέ. Ταύτα λελάληκα
υμίν, ίνα μη σκανδαλισθήτε. Αποσυναγώγους ποιήσουσιν υμάς. Άλλ’ έρχεται ώρα,
ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ.
Δόξα.
Ταις του Αθλοφόρου…
Και
νύν.
Ταίς της Θεοτόκου…!
Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος
των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Και
το Προσόμοιον. Ήχος Πλ. Β’. Όλην αποθέμενοι…
Όλην αποθέμενος, βιωτικήν τυραννίδα, οπίσω σου έδραμεν, ο σεπτός
Γεώργιος, Θεέ Άναρχε, και τερπνά άπαντα, και δεσμόν άλυτον, ως ιστόν αράχνης
έλυσε, διό και έτυχε, της σης Βασιλείας, Αόρατε˙ αυτού ούν ταις δεήσεσιν,
ιλασμόν, Οικτίρμον παράσχου μοι, των πλημμελημάτων, και δείξον με ανώτερον
παθών, των ενοχλούντων μου, Δέσποτα, την ψυχήν εκάστοτε.
Το,
Σώσον ο Θεός τον Λαόν Σου κ. τ. λ.
Ωδή
Ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Κοσμικών με σκανδάλων, και παθών ατιμίας, και πάσης θλίψεως, Γεώργιε
ευχαίς σου, διάσωζε και δίδου, αναμέλπειν εκάστοτε˙ ο των Πατέρων ημών Θεός
ευλογητός εί.
Ραθυμίας ατόπου, και δεινής αμαρτίας, ταις ικεσίαις σου, Γεώργιέ με
σώσον, προστρέχοντα εν πίστει, τη θερμή αντιλήψει σου˙ όπως τιμώ σε πιστώς είς
πάντας τους αιώνας.
Ώ Γεώργιε Μάκαρ, δυσχερείας του βίου, κλυδωνιζόμενον, μηδόλως με παρίδης
άλλ’ οίκτειρον ευχαίς σου, και διάσωσον ψάλλοντα, ο των Πατέρων ημών Θεός
ευλογητός εί.
Θεοτόκιον.
Εν τω βίω τον χρόνον, αμελεία Παρθένε, εκδαπανήσας πολλή, προσπίπτω και
βοώ σοι, διέγειρόν με σώσον, τω Υιώ σου κραυγάζοντα˙ο των Πατέρων ημών Θεός
ευλογητός εί.
Ωδή
Η’. Τον Βασιλέα.
Τους σους οικέτας, ώ Γεώργιε Μάκαρ, εκ κινδύνων θλίψεων και νόσων, σαις
προς τον Σωτήρα απάλλαξον πρεσβείαις.
Στήριξον πάντας, ώ Γεώργιε Μάρτυς, εν τη πίστει και θεία αγάπη, και
ρύσαι ευχαίς σου κακίας του Βελίαρ.
Τη υπερμάχω, αντιλήψει σου, Μάρτυς, καταφεύγοντες αιτούμεθα νόσων, και
δεινών ευχαίς σου, ταχέως λυτρωθήναι.
Θεοτόκιον.
Ίασαι,
Κόρη, ταις προς τον Κτίστην λιταίς σου, τηκομένους νόσοις τους σους δούλους,
και δεινών παντοίων απάλλαξον ταχέως.
Ωδή
Θ’ . Κυρίως Θεοτόκον.
Νοσούντων και πλεόντων, και των εν κινδύνοις, προς σωτηρίαν κατέστης
υπέρμαχος, των Αθλητών η ακρότης, Μάρτυς Γεώργιε.
Συνήφθης ταις χορείαις, πάντων των Μαρτύρων, συν οίς δυσώπει Θεόν, ώ
Γεώργιε, απαλλαγήναι κινδύνων, δεινών τους δούλους σου.
Ως φύλαξ Ορθοδόξων, και της ευσεβείας, και των Μαρτύρων το κλέος,
Γεώργιε, υπέρ ημών τον Σωτήρα, θερμώς ικέτευε.
Θεοτόκιον.
Μαρία, εκτακείσαν, την οικτράν ψυχήν μου, της αμαρτίας φλογμώ
καταδρόσισον, του σου ελέους ρανίσι, και σώσον Πάναγνε.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την
Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την
τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ την αδιαφθόρως
Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.
Και
τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Κατεύνασον τον τάραχον, Αθλητά, παθών και κινδύνων, και δαιμόνων τας
προσβολάς, απέλασον πάσας, από των σε υμνούντων, ως Μάρτυρα Κυρίου, θείε
Γεώργιε.
Πόθω εορτάσωμεν αδελφοί, την φωσφόρον Μνήμην, Γεωργίου του Αθλητού, και
στέψωμεν τούτον, του έαρος τοις ίοις, ίνα αξιωθώμεν της θείας χάριτος.
Ανάκτων υπέρμαχον και πτωχών, πλεόντων σωτήρα, ασθενούντων τε ιατρόν,
αιχμαλώτων ρύστην, και ορφανών προστάτην, κεκτήμεθά σε πάντες, Μάρτυς Γεώργιε.
Λύσον, ώ Γεώργιε Αθλητά, νέφος αμαρτίας, και τας νόσους τας φοβεράς,
δίωξον εν τάχει, από των προσκυνούντων, την θείαν σου Εικόνα, και ανυμνούντων
σε.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά
της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Τρισάγιον,
είτα το Τροπάριον Ήχος Δ’.
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων
ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ
τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Είτα
εκτενής, και απόλυσις˙ καθ’ ήν ψάλλομεν το παρόν
Προσόμοιον.
Ήχος Β’.
Ότε
εκ του ξύλου Σε Νεκρόν.
Πάντας τους τελούντάς σου πιστώς, την αξιοθαύμαστον Μνήμην, Μάρτυς
Γεώργιε, πάσης περιστάσεως, ρύσαι πρεσβείαις σου, νοσημάτων και θλίψεων, παθών
και κινδύνων, σε καθικετεύομεν, και των βελών του εχθρού˙ όπως σε φαιδρώς
ανυμνώμεν, ως κοινόν ημών ευεργέτην, και των Αθλοφόρων εγκαλλώπισμα.
