Παράκλησις ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ,

{[['']]}

Ποίημα  Μακρίνης Μοναχῆς

Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου Κωσταλεξίου Φθιώτιδος

          Ὁ  Ἱερεύς  ἄρχεται  τῆς  Παρακλήσεως  μέ  τήν  δοξολογικήν  ἐκφώνησιν:

          Εὐλογητός  ὁ  Θεός  ἡμῶν, πάντοτε, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Ἤ  μή  ὑπάρχοντος  Ἱερέως, ἡμεῖς  τό:

          Δι’ εὐχῶν τῶν  Ἁγίων  Πατέρων  ἡμῶν, Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  καί  σῶσον  ἡμᾶς, Ἀμήν.

 Ψαλμός  ρμβ’ (142).

          Κύριε  εἰσάκουσον  τῆς  προσευχῆς  μου, ἐνώτισαι  τήν  δέησίν  μου  ἐν  τῇ  ἀληθείᾳ  Σου, εἰσάκουσον  μου  ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  καί  μή  εἰσέλθης  εἰς  κρίσιν  μετά  τοῦ  δούλου  Σου, ὅτι  οὐ  δικαιωθήσεται  ἐνώπιόν  Σου, πᾶς  ζῶν.

          Ὅτι  κατεδίωξεν  ὁ  ἐχθρός  τήν  ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν  εἰς  γῆν  τήν  ζωήν  μου.

          Ἐκάθισέ  με  ἐν  σκοτεινοῖς, ὡς  νεκρούς  αἰῶνος  καί  ἠκηδιάσεν  ἐπ’ ἐμέ  τό  πνεῦμα  μου, ἐν  ἐμοί  ἐταράχθη  ἡ  καρδία  μου.

          Ἐμνήσθην  ἡμερῶν  ἀρχαίων, ἐμελέτησα  ἐν  πᾶσι  τοῖς  ἔργοις  Σου, ἐν  ποιήμασι  τῶν  χειρῶν  Σου  ἐμελέτων.

          Διεπέτασα  πρός  Σέ  τάς  χείρας  μου, ἡ  ψυχή  μου  ὡς  γῆ  ἄνυδρός  Σοι.

          Ταχύ  εἰσακουσόν  μου, Κύριε, ἐξέλιπε  τό  πνεῦμα  μου.

          Μή  ἀποστρέψης  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπ’ ἐμοῦ  καί  ὁμοιωθήσομαι  τοῖς  καταβαίνουσιν  εἰς  λάκκον.

          Ἀκουστόν  ποίησόν  μου  τό  πρωΐ  τό  ἔλεός  Σου, ὅτι  ἐπί  Σοί  ἤλπισα.

          Γνώρισόν  μοι, Κύριε, ὁδόν  ἐν ἧ  πορεύσομαι, ὅτι  πρός  Σέ  ἦρα  τήν  ψυχήν  μου.

          Ἐξελοῦ  με  ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  μου, Κύριε, πρός  Σέ  κατέφυγον, δίδαξόν  με  τοῦ  ποιεῖν  τό  θέλημά  Σου, ὅτι  Σύ  εἶ  ὁ  Θεός  μου.

          Τό  Πνεῦμα  Σου  τό  ἀγαθόν ὁδηγήσει  με  ἐν  γῇ  εὐθείᾳ, ἕνεκεν  τοῦ  ὀνόματός  Σου, Κύριε, ζήσεις  με.

          Ἐν  τῇ  δικαιοσύνῃ  Σου  ἐξάξεις  ἐκ  θλίψεως  τήν  ψυχήν  μου  καί  ἐν  τῷ  ἐλέει  Σου  ἐξολοθρεύσεις  τούς  ἐχθρούς  μου.

          Καί  ἀπολεῖς  πάντας  τούς  θλίβοντας  τήν  ψυχήν  μου, ὅτι  ἐγώ  δοῦλος  Σου  εἰμί. 

          Καί  εὐθύς  ψάλλεται  τετράκις  ἐξ’ ὑπαμοιβῆς τό Θεός Κύριος,  μετά  τῶν  οἰκείων  στίχων:

          Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν,* εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

          Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε  τῷ  Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.

          Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν,* εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

          Στίχ. β’. Πάντα  τά  ἔθνη  ἐκύκλωσάν  με  καί  τῷ ὀνόματι  Κυρίου  ἠμυνάμην  αὐτούς.

          Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν,* εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

          Στίχ. γ’. Παρά  Κυρίου  ἐγένετο  αὕτη  καί  ἔστι  θαυμαστή  ἐν  ὀφθαλμοῖς  ἡμῶν.

          Θεός  Κύριος  καί  ἐπέφανεν  ἡμῖν,* εὐλογημένος  ὁ  ἐρχόμενος  ἐν  ὀνόματι  Κυρίου.

Εἶτα  τά  παρόντα  Τροπάρια.

Ἦχος  δ’. Ὁ  ὑψωθείς  ἐν  τῷ  Σταυρῷ.

Ὡς τῶν ἀνθρώπων κραταιάν προστασίαν*  καί ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς ἐποπτείαν,* χαριστηρίοις ἄσμασιν βοῶμεν Σοι, Ἁγνή·* χαίροις χαριτόβρυτε* δωρεῶν ἐπομβρία,* πάντας ἡ δροσίζουσα* δαψιλῶς, Παναγία,* τούς εὐλαβῶς  καί πίστει ἀκραιφνεῖ,* τήν  πάνσεπτόν Σου γεραίροντας Γέννησιν.

Δόξα. Τό αὐτό.

Ἤ τό Ἀπολυτίκιον τῆς Γεννήσεως. Ἦχος ὁ αὐτός, Αὐτόμελον.

Ἡ Γέννησίς Σου, Θεοτόκε,* χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ·* ἐκ Σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης,* Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν·* καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν* καί καταργήσας τόν θάνατον,* ἐδωρήσατο ἡμῖν,* ζωήν τήν αἰώνιον.

Καί νῦν. Ὅμοιον.

          Οὐ σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε,* τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·* εἰ μή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα,* τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;* τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους;* οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ,* Σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί* ἐκ παντοίων δεινῶν.

 Ψαλμός ν’ (50).

          Ἐλέησόν  με,  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου  καί  κατά  τό  πλῆθος  τῶν  οἰκτιρμῶν  Σου, ἐξάλειψον  τό  ἀνόμημά  μου.

          Ἐπί  πλεῖον  πλῦνόν  με  ἀπό  τῆς  ἀνομίας  μου  καί  ἀπό  τῆς  ἁμαρτίας  μου  καθάρισόν  με.

          Ὅτι  τήν ἀνομίαν  μου  ἐγώ  γινώσκω  καί  ἡ  ἁμαρτία  μου  ἐνώπιόν  μου  ἐστι  διά  παντός.

          Σοί  μόνῳ  ἥμαρτον  καί  τό  πονηρόν  ἐνώπιόν  Σου  ἐποίησα, ὅπως  ἄν  δικαιωθῇς  ἐν  τοῖς  λόγοις  Σου  καί  νικήσῃς  ἐν  τῷ  κρίνεσθαί  Σε.

          Ἰδοῦ  γάρ  ἐν  ἀνομίαις  συνελήφθην  καί  ἐν  ἁμαρτίαις  ἐκίσσησέ  με  ἡ  μήτηρ  μου.

          Ἰδοῦ  γάρ  ἀλήθειαν   ἠγάπησας, τά  ἄδηλα  καί  τά  κρύφια  τῆς  σοφίας  Σου  ἐδήλωσάς  μοι.

          Ῥαντιεῖς  μέ  ὑσσώπῳ  καί  καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς  με  καί  ὑπέρ  χιόνα  λευκανθήσομαι.

          Ἀκουτιεῖς  μοι  ἀγαλλίασιν  καί  εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται  ὀστέα  τεταπεινωμένα.

          Ἀπόστρεψον  τό  πρόσωπόν  Σου  ἀπό  τῶν  ἁμαρτιῶν  μου  καί  πάσας  τάς  ἀνομίας  μου  ἐξάλειψον.

          Καρδίαν  καθαράν  κτίσον  ἐν  ἐμοί  ὁ  Θεός  καί  πνεῦμα  εὐθές  ἐγκαίνισον  ἐν  τοῖς  ἐγκάτοις  μου.

          Μή  ἀπορρίψῃς  με  ἀπό  τοῦ  προσώπου  Σου  καί  τό  Πνεῦμα  Σου  τό  Ἅγιον  μή  ἀντανέλῃς  ἀπ’ ἐμοῦ.

          Ἀπόδος  μοι  τήν  ἀγαλλίασιν  τοῦ  σωτηρίου  Σου  καί  πνεύματι  ἡγεμονικῷ  στήριξόν  με.

          Διδάξω  ἀνόμους  τάς  ὁδούς  Σου  καί  ἀσεβεῖς  ἐπί  σέ  ἐπιστρέψουσιν.

          Ῥῦσαι  με  ἐξ  αἱμάτων  ὁ  Θεός, ὁ  Θεός  τῆς  σωτηρίας  μου, ἀγαλλιάσεται  ἡ  γλῶσσα  μου  τήν  δικαιοσύνην  Σου.

          Κύριε, τά  χείλη  μου  ἀνοίξεις  καί  τό  στόμα  μου  ἀναγγελεῖ  τήν  αἴνεσίν  Σου.

          Ὅτι, εἰ  ἠθέλησας  θυσίαν, ἔδωκα  ἄν, ὁλοκαυτώματα  οὐκ  εὐδοκήσεις.

          Θυσίᾳ τῷ  Θεῷ  πνεῦμα  συντετριμμένον, καρδίαν  συντετριμμένην  καί  τεταπεινωμένην  ὁ  Θεός  οὐκ  ἐξουδενώσει.

          Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν  τῇ  εὐδοκίᾳ  Σου  τήν  Σιών  καί  οἰκοδομηθήτω  τά  τείχη  Ἱερουσαλήμ.

          Τότε  εὐδοκήσεις  θυσίαν  δικαιοσύνης, ἀναφοράν  καί  ὁλοκαυτώματα.

          Τότε  ἀνοίσουσιν  ἐπί  τό  θυσιαστήριόν  Σου  μόσχους.

          Εἶτα  ψάλλομεν  ἐξ  ὑπαμοιβῆς, πραείᾳ  τῇ  φωνῇ  καί  ἐν  πάσῃ εὐλαβείᾳ, τόν  παρόντα  Κανόνα, οὗ  ἡ  ἀκροστιχίς κατ’ ἀλφάβητον, πλήν τῶν Θεοτοκίων.  

Ὠδή α’. Ἦχος  πλ.  δ’. Ὁ  Εἱρμός. Ὑγράν  διοδεύσας.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

 Ἀντάξιον ὕμνον τῶν γηγενῶν,* οὐδείς ἐξισχύει* Σοί προσφέρειν ὡς ἀληθῶς·* ἡμεῖς δέ εἰς τήν φιλανθρωπίαν* τήν Σήν θαρροῦντες, τήν δέησιν ψάλλομεν.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Βυθοῦ με  ἐξάγαγε τῶν παθῶν,* δι’ ὧν  ἐμακρύνθην* ἐκ νεότητος τοῦ Θεοῦ,* δεινῷ πολεμήτορι ψυχῆς μου,* προσκολληθείς ἀσυνέτως ἡ δείλαιος.

Δόξα.

           Γεννήσει Σου, Ἄχραντε, τῇ σεπτῇ,* βροτῶν ἐνεργεῖται* σωτηρίας ἡ ἀπαρχή,* διό τάς οἰκούσας τῇ Μονῇ Σου,* ἐν βίβλῳ ζώντων γραφῆναι εὐδόκησον.

Καί  νῦν.

           Ἐκ στείρας νηδύος θεοπρεπῶς,* σήμερον γεννᾶται* ἡ τεκοῦσα τόν Πλαστουργόν,* πληροῦσα τά πάντα εὐφροσύνης,* τά τε ἐπίγεια καί τά οὐράνια.

Ὠδή  γ’. Ὁ  Εἱρμός. Οὐρανίας  ἁψίδος.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

          Δυναστείᾳ Σου, Μῆτερ,* τῇ θεϊκῇ τείχισον,* ταύτην Σου τήν ποίμνην, Παρθένε,* Σέ θησαυρίζουσαν* φρουρόν καί πρόμαχον,* τῶν τοῦ ἐχθροῦ ῥυομένην* δεινῶν ἐπιθέσεων,* Θεοχαρίτωτε.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

 Ἐν εἰρήνῃ τόν νοῦν  μου* διαπαντός φύλαττε,* πάντα λογισμόν ψυχοφθόρον* μακράν διώκουσα·* Σύ γάρ ὡς τέξασα* τόν Ἀρχηγόν τῆς εἰρήνης,* παρρησίαν κέκτησαι* μεγίστην, Ἄχραντε.

Δόξα.

 Ζοφερόν διαλύει,* πολυειδῶν θλίψεων,* οἷά περ ἡώς λαμπροτάτη* ἐξανατέλλουσα,* ἡ Σή πανήγυρις* τοῦ Γενεθλίου, Παρθένε,* ἥνπερ ἑορτάζοντες,* Σέ μακαρίζομεν.

Καί  νῦν.

           Ἐκ τῆς ῥίζης προῆλθεν* τοῦ Ἰεσσαί βλάστημα* ἅγιον, ἡ ἄμωμος Μήτηρ* τοῦ Παντοκράτορος,* ἡ διανοίξασα* τοῦ Παραδείσου τάς πύλας,* κεκλεισμένας πρότερον* διά τόν ἄνθρωπον.
 

Διάσωζε* τούς εὐλαβείᾳ καί πόθῳ ἀνευφημοῦντας* ἑορτήν τῆς Σῆς Γεννήσεως τήν πάντιμον,* ἀπὸ κινδύνων* καί πάσης ἄλλης  ἀνάγκης.

          Ἐπίβλεψον* ἐν  εὐμενείᾳ, Πανύμνητε  Θεοτόκε,* ἐπί  τήν  ἐμήν  χαλεπήν  τοῦ  σώματος  κάκωσιν*  καί  ἴασαι*  τῆς  ψυχῆς  μου  τό  ἄλγος.

          Ὁ  Ἱερεύς  τήν  κάτωθι  δέησιν, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις:

          Ἐλέησον  ἡμᾶς, ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.

          Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος) καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῷ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

          Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

          Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παράκλησις  τελεῖται).

          Ὅτι  ἐλεήμων  καί  φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός. Ἀμήν.

Κάθισμα. Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.

          Μονήν μας ἱεράν,* πιστῶς ἀνακειμένην Σοί,* Παρθένε Ἁγνή,* τῇ μητρικῇ προνοίᾳ Σου,* σκευωρίας ἀνθρώπων ἀσινῆ διαφύλαττε,          Ἄχραντε,  * ὅπως ἀεί χρεωστικῶς* τάς εὐεργεσίας Σου δοξάζωμεν.

Ὠδή δ’. Ὁ  Εἱρμός. Εἰσακήκοα  Κύριε.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Ἡ ψυχή μου ῥερύπωται,* ὅλη ἁμαρτήμασιν, Παναμώμητε,* ἀλλά Σύ εὐχαῖς Σου ποίησον,* ταύτην ἀποπλῦναι με τοῖς δάκρυσιν.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Θείῳ φόβῳ ὀχύρωσον,* ἐκ τῆς ῥαθυμίας με πολεμούμενον,* ὅπως τρίβον ἀγαλλόμενος* τήν στενήν βαδίζω τῆς ἀσκήσεως.

Δόξα.

           Ἰατρείας τούς πάσχοντας,* θείαις Σου πρεσβείαις Σύ καταξίωσον,* τούς  προστρέχοντας τῇ Μάνδρᾳ Σου,* πίστει προσκυνῆσαί Σου  τήν Γέννησιν.

Καί  νῦν.

           Ἡ Θεόνυμφος τίκτεται* ἐξ Ἰωακείμ  καί Ἄννης τήν σήμερον, * χαρμοσύνην τήν οὐράνιον,* πάσῃ οἰκουμένῃ προμηνύουσα.

Ὠδή ε’. Ὁ Εἱρμός. Φώτισον  ἡμᾶς.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

Κόσμου τά τερπνά* νουνεχῶς τούς καταλείψαντας* καί   Χριστῷ ἀκολουθήσαντας,* τοῦ κοσμικοῦ ξένους ἀνάδειξον φρονήματος.

         

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

Λύτρωσαι, Ἁγνή,* νοσημάτων καί κακώσεων* τούς ἀνενδότως καταφεύγοντας,* εἰς τήν τιμίαν Σου Μονήν,* ἥνπερ ἐδόξασας.
 

Δόξα.

           Μέμνησο ψυχή* τό «ὁ θέλων εἶναι πρώτιστος,* πρέπον γενέσθαι ὡς ὁ ἔσχατος»* καί ταῖς πρεσβείαις* τῆς Παρθένου ταπεινώθητι.

Καί  νῦν.

           Πρόξενος ζωῆς* αἰωνίου Σύ γεγένησαι,* τοῖς ἀπειθήσασι τό πρότερον,* τῇ Σῇ Γεννήσει* Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.

Ὠδή  στ’. Ὁ  Εἱρμός. Ἱλάσθητι μοι, Σωτήρ.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Νοσσία τά ἑαυτῆς,* οἶά περ ὄρνις, Πανάμωμε,* σκεπάζει ἐπιμελῶς,* οὕτω καί τήν ποίμνην Σου* τήρησον ἀλώβητον,* τῶν ἐπερχομένων*  πειρασμῶν τε καί θλίψεων.
 

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Ξίφος εἰς χεῖρας πιστῶν* ὑπάρχει ἡ ἀδιάλειπτος*  τοῦ Ἰησοῦ ἡ εὐχή,* δαιμόνων τάς φάλαγγας* κατακόπτουσα, Δέσποινα,* ἥνπερ δίδαξόν με,* μητρικῇ Σου οἰκειότητι.

Δόξα.

           Ὁδήγησον ἀσφαλῶς,* ὡς εἰς λιμένα γαλήνιον,* τόν κλῆρον Σου παντελῶς* εἰς Σέ ἀτενίζοντα,* εἰς το θεῖον θέλημα,* Ἄχραντε Παρθένε,* τοῦ Κυρίου τό σωτήριον.

Καί  νῦν.

           Συνέστιοι θεϊκῶν,* οἱ γηγενεῖς τῶν ἐλλάμψεων,* ἐσκοτισμένοι τό πρίν,* Θεῷ ἀπειθήσαντες,* γεγόνασι, Δέσποινα,* φωτί ἀνεσπέρῳ*  τοῦ ἁγίου Γενεθλίου Σου.

Διάσωζε* τούς εὐλαβείᾳ καί πόθῳ ἀνευφημοῦντας* ἑορτήν τῆς Σῆς Γεννήσεως τήν πάντιμον,* ἀπὸ κινδύνων* καί πάσης ἄλλης  ἀνάγκης.

Ἄχραντε,* ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως,* ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα,* δυσώπησον,* ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

          Ὁ  Ἱερεύς  μνημονεύει ὡς  δεδήλωται, ἡμῶν  ψαλλόντων  τό Κύριε  ἐλέησον  δωδεκάκις καί  μετά  τήν  ἐκφώνησιν:

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.

 Ἐν πίστει θερμῇ* καί πόθῳ, Κόρη, ζέοντι,* τήν Σήν ἑορτήν,* φωσφόρον και πανίερον,* ἐκτελοῦντες σήμερον,* τῶν ἁμαρτημάτων τήν συγχώρησιν* ἐπιτυχεῖν δεόμεθα, Ἁγνή,* τῇ πανευπροσδέκτῳ μεσιτείᾳ Σου.

Καί  εὐθύς  τό  Προκείμενον. Ἦχος δ’.

          Μνησθήσομαι  τοῦ  ὀνοματός  Σου,  ἐν  πάσῃ  γενεᾷ  καί  γενεᾷ. (Δίς).

          Στίχ. Ἄκουσον,  Θύγατερ,  καί  ἴδε  καί  κλῖνον  τό  οὗς  Σου  καί  ἐπιλάθου  τοῦ  λαοῦ  Σου  καί  τοῦ  οἴκου  τοῦ  πατρός  Σου  καί  ἐπιθυ-μήσει  ὁ  Βασιλεύς  τοῦ  κάλλους  Σου.

          Μνησθήσομαι  τοῦ  ὀνόματός  Σου,  ἐν  πάσῃ  γενεᾷ  καί  γενεᾷ.

 Ὁ  Ἱερεύς:

          Καί  ὑπέρ  τοῦ καταξιωθῆναι  ἡμᾶς  τῆς  ἀκροάσεως  τοῦ  ἁγίου  Εὐαγγελίου, Κύριον  τόν  Θεόν  ἡμῶν  ἱκετεύσωμεν.

Ὁ  χορός: Κύριε  ἐλέησον (γ’).

Ὁ  Ἱερεύς:

          Σοφία. Ὀρθοί  ἀκούσωμεν  τοῦ  ἁγίου  Εὐαγγελίου. Εἰρήνη  πᾶσι.

Ὁ  χορός: Καί  τῷ  πνεύματί  σου.

Ὁ  Ἱερεύς:

          Ἐκ  τοῦ  κατά  Λουκᾶν  ἁγίου  Εὐαγγελίου, τό  Ἀνάγνωσμα. Σοφία, πρόσχωμεν.

Ὁ  χορός: Δόξα  Σοι, Κύριε, δόξα  Σοι.

          Ἐν  ταῖς  ἡμέραις  ἐκείναις, ἀναστᾶσα  Μαριάμ, ἐπορεύθη  εἰς  τήν  Ὀρεινήν μετά σπουδῆς, εἰς  πόλιν  Ἰοῦδα. Καί  εἰσῆλθεν  εἰς  τόν  οἶκον  Ζαχαρίου  καί  ἠσπάσατο  τήν  Ἐλισάβετ. Καί  ἐγένετο, ὡς  ἤκουσεν  Ἐλισάβετ  τόν  ἀσπασμόν  τῆς  Μαρίας, ἐσκίρτησε  τό  βρέφος  ἐν  τῇ  κοιλίᾳ  αὐτῆς. Καί  ἐπλήσθη  Πνεύματος  Ἁγίου  ἡ  Ἐλισάβετ  καί  ἀνεφώνησε  φωνῇ  μεγάλῃ  καί  εἶπεν. Εὐλογημένη  σύ  ἐν  γυναιξί  καί  εὐλογημένος  ὁ  καρπός  τῆς  κοιλίας  σου. Καί  πόθεν  μοι  τοῦτο, ἵνα  ἔλθῃ  ἡ  μήτηρ  τοῦ  Κυρίου  μου  πρός  με; Ἰδού  γάρ, ὡς  ἐγένετο  ἡ  φωνή  τοῦ  ἀσπασμοῦ  σου  εἰς  τά  ὦτά  μου, ἐσκίρτησε  τό  βρέφος  ἐν  ἀγαλλιάσει  ἐν  τῆ  κοιλίᾳ  μου. Καί  μακαρία  ἡ  πιστεύσασα, ὅτι  ἔσται  τελείωσις  τοῖς  λελαλημένοις  αὐτῇ παρά  Κυρίου.  Καί  εἶπε  Μαριάμ. Μεγαλύνει  ἡ  ψυχή  μου  τόν  Κύριον  καί  ἠγαλλίασε  τό  πνεῦμα  μου  ἐπί  τῷ  Θεῷ  τῷ  σωτῆρί  μου, ὅτι  ἐπέβλεψεν  ἐπί  τήν  ταπείνωσιν  τῆς  δούλης  Αὐτοῦ. Ἰδού  γάρ  ἀπό  τοῦ  νῦν  μακαριοῦσί  με  πᾶσαι  αἱ  γενεαί· ὅτι  ἐποίησέ  μοι  μεγαλεῖα  ὁ  Δυνατός  καί  ἅγιον  τό  ὄνομα  Αὐτοῦ. Ἔμεινε  δέ  Μαριάμ  σύν  αὐτῇ  ὡσεί  μῆνας  τρεῖς  καί  ὑπέστρεψεν  εἰς  τόν  οἶκον  αὐτῆς.

Ὁ  χορός: Δόξα  Σοι, Κύριε, δόξα  Σοι.

Δόξα.  Ἦχος β’.

          Ταῖς τῆς Παναχράντου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,* ἐξάλειψον  τά  πλήθη*  τῶν  ἐμῶν  ἐγκλημάτων.

Καί  νῦν.

          Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις,  Ἐλεῆμον,* ἐξάλειψον  τά  πλήθη*  τῶν  ἐμῶν  ἐγκλημάτων.

          Στίχ. Ἐλέησόν  με  ὁ  Θεός*  κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου*  καί  κατά  τό πλῆθος  τῶν  οἰκτιρμῶν  Σου,*  ἐξάλειψον  τό  ἀνόμημά  μου.

Ἦχος  πλ. β’. Ὅλην  ἀποθέμενοι.

           Παρθένε Πανάμωμε,* Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης,* φυτόν οὐρανόσδοτον* σήμερον ἐβλάστησας, φύσιν βρότειον* Θεῷ ὡς πρότερον* ὅπως οἰκειώσῃς* τόν Σωτῆρα παρθενεύουσα,* Σύ γάρ ἐκύησας* τόν καταπατήσαντα θάνατον·* καί νῦν τούς ἑορτάζοντας* θείαν Σου τήν Γέννησιν φύλαττε,* τοῦ ὠρυομένου,* ὡς λέοντος ἡμᾶς καταπιεῖν* θέλοντος, Μῆτερ, τούς δούλους Σου,* τους Σε μεγαλύνοντας.

Εὐθύς  ἐκφωνεῖται  ὑπό  τοῦ  Ἱερέως  ἡ  λιτανευτική  ἱκεσία:

          Σῶσον ὁ  Θεός  τόν  λαόν  Σου  καί  εὐλόγησον  τήν  κληρονομίαν  Σου. Ἐπίσκεψαι  τόν  κόσμον  Σου  ἐν  ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς, ὕψωσον  κέρας  Χριστιανῶν  Ὀρθοδόξων  καί  κατάπεμψον  ἡμῖν  τά  ἐλέη  Σου  τά  πλούσια.

          Πρεσβείαις  τῆς  Παναχράντου  Δεσποίνης  ἡμῶν  Θεοτόκου  καί  Ἀειπαρθένου  Μαρίας, Ἧς τό Γενέθλιον τιμῶμεν. 

          Δυνάμει  τοῦ  Τιμίου  καί  Ζωοποιοῦ  Σταυροῦ.

          Προστασίαις  τῶν  Τιμίων, Ἐπουρανίων  Δυνάμεων  Ἀσωμάτων.

          Ἱκεσίαις  τοῦ  Τιμίου, Ἐνδόξου  Προφήτου  Προδρόμου  καί  Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου.

          Τῶν  Ἁγίων  Ἐνδόξων  καί  Πανευφήμων  Ἀποστόλων.

          Τῶν  ἐν  Ἁγίοις  Πατέρων  ἡμῶν, Μεγάλων  Ἱεραρχῶν καί  Οἰκουμενικῶν  Διδασκάλων: Βασιλείου  τοῦ  Μεγάλου, Γρηγορίου  τοῦ  Θεολόγου  καί  Ἰωάννου  τοῦ  Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου  καί  Κυρίλλου, Ἰωάννου  τοῦ  Ἐλεήμονος, Πατριαρχῶν  Ἀλεξανδρείας· Νικολάου  Ἐπισκόπου  Μύρων  τῆς  Λυκίας  καί  Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου  Τριμυθοῦντος, τῶν  Θαυματουργῶν.

          Τῶν ἁγίων, ἐνδόξων  καί  καλλινίκων  Μαρτύρων.

          Τῶν Ἁγίων  ἐνδόξων  Μεγαλομαρτύρων  Γεωργίου  τοῦ  Τροπαιοφόρου, Δημητρίου  τοῦ  Μυροβλύτου, Θεοδώρου  τοῦ Τήρωνος  καί  Θεοδώρου  τοῦ  Στρατηλάτου.

          Τῶν  ἁγίων  Ἱερομαρτύρων  Χαραλάμπους  καί  Ἐλευθερίου.

          Τῶν  Ὁσίων  καί  Θεοφόρων  Πατέρων  ἡμῶν.

          Τῶν ἐν Φθιώτιδι ἁγιασάντων καί αὐτήν ἁγιαζόντων Ἁγίων· Ἡρωδίωνος Ἀποστόλου, Μάρτυρος Ἱερουσαλήμ καί τῶν τριῶν αὐτῆς τέκνων, Ὁσίων Νικήτα, Γρηγορίου, Δανιήλ καί Θεοδούλου, Ἀγάθωνος κτίτορος ὁμωνύμου μονῆς, Δαβίδ τοῦ Γέροντος καί  Ἀθανασίου τοῦ Μετεωρίτου, Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νέων Πατρῶν, Μιχαήλ Χωνιάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν καί Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως.

          (Τοῦ  Ἁγίου  τοῦ  Ναοῦ, ἐφ’ ὅσον  δέν  ἐμνημονεύθη  ἐν  τοῖς  ἄνω).

          Τῶν  Ἁγίων  καί  Δικαίων  Θεοπατόρων  Ἰωακείμ  καί  Ἄννης.

          (Τῶν  Ἁγίων  τῆς  ἡμέρας).

          Καί  Πάντων  Σου  τῶν  Ἁγίων.

          Ἱκετεύομέν  Σε, Μόνε Πολυέλεε  Κύριε, ἐπάκουσον  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  δεομένων  Σου  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς.

Ὁ  χορός: Κύριε  ἐλέησον (12).
 

          Καί  ἐπισφραγίζει  ὁ  Ἱερεύς  μετά  τῆς  δοξολογικῆς ἐκφωνήσεως:

          Ἐλέει  καί  οἰκτιρμοῖς  καί  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Μονογενοῦς Σου  Υἱοῦ, μεθ’ Οὗ  εὐλογητός  εἶ, σύν  τῷ  Παναγίῳ  καί Ἀγαθῷ  καί  Ζωοποιῷ  Σου  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  αἰῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

Καί  ἀποπληροῦμεν  τάς  λοιπάς ὠδάς  τοῦ  Κανόνος·

Ὠδή ζ’. Ὁ  Εἱρμός. Οἱ  ἐκ  τῆς  Ἰουδαίας.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Πειρασμῶν ἐν τῷ μέσῳ* εὑρισκόμενος, Μῆτερ, καθικετεύω Σε,* ἱκάνωσον Σόν δοῦλον* γενναίως ὑπομένειν,* μελωδοῦντα Κυρίῳ μου·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

 Ῥιζουχίας ἁγίας,* τό ἐξ ἐπαγγελίας* ἄνθος ἀμάραντον,* τάς θείας ὑποσχέσεις* ἅσπερ εὐηγγελίσω,* τοῖς τιμῶσι Σε πλήρωσον,* ὅπως ὑμνῶμεν ἀεί* σεπτά Σου μεγαλεῖα.

Δόξα.

 Σῶζε ἀχαριστίας,* γογγυσμοῦ, φιλαυτίας* καί κατακρίσεως,* νομίμως τούς ἀθλοῦντας,* ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ Σου,* Παναγία Θεόνυμφε,* ὅπως ὑμνῶμεν ἀεί* σεπτά Σου μεγαλεῖα.

Καί  νῦν.

           Τῶν ἀνθρώπων τά πλήθη,* τῇ Γεννήσει Σου ὕμνοις πανηγυρίζουσι,* φθορᾶς τῆς τοῦ θανάτου* λυτρούμενα, Παρθένε,*  καί Κυρίῳ κραυγάζουσιν·* ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητός εἶ.

Ὠδή η’. Ὁ  Εἱρμός. Τόν  Βασιλέα  τῶν  οὐρανῶν.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Τήρει Σούς δούλους* τῷ τῇς ἀγάπης συνδέσμῳ,* ὁμοφρόνους καί ἐκ τῶν πολυτρόπων* σκέπε σκανδάλων, Παρθένε Θεοτόκε.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

           Ὑποταγῆναι* ἕως θανάτου προθύμως,* ὡσπερεί ὁ Υἱός Σου, Μαρία, ἀπέργασαι Σόν δοῦλον,* βουλήσει τῇ ἐνθέῳ.

Δόξα.

           Φιλαδελφίας* τῷ θησαυρῷ πλουτισόν με,* ἡ Ἀγάπην τέξασα τῷ κόσμῳ, ὥστε ἀδελφοῦ μου* αἱρεῖσθαι τό συμφέρον.

Καί  νῦν.

           Τόν Βασιλέα* τῶν Οὐρανῶν  Ὅν ὑμνοῦσι,* Ἀσωμάτων πᾶσαι στρατηγίαι,* ἔτεκεν ἀσπόρως* ἡ σήμερον τεχθεῖσα.

Ὠδή θ’. Ὁ  Εἱρμός. Κυρίως  Θεοτόκον.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

 Χριστοῦ τῇ ἀγαπήσει* δός μοι καταφλεχθῆναι,* τῷ θεοφρόνως τήν θείαν πανήγυριν* τοῦ Γενεθλίου, Παρθένε, ἐπιτελοῦντι Σου.

Ὑπεραγία  Θεοτόκε  σῶσον  ἡμᾶς.

 Ψυχῆς μου, Θεοτόκε,* ἀρίστη ἡγεσία,* θεουργικῶν ἀναβῆναι τήν κλίμακα* τῶν ἀρετῶν, ἴθυνόν με ταῖς ἱκεσίαις Σου.

Δόξα.

Ὡς Μήτηρ τοῦ Σωτῆρος* καί πάντων Ὀρθοδόξων,* τούς τήν ἁγίαν Σου Γέννησιν σήμερον* πανευσεβῶς ἑορτάζοντας,* σῶσον Δέσποινα.

Καί  νῦν.

Ἐτέχθης παρ’ ἐλπίδα* ἐκ τῆς στείρας Ἄννης,* τόν Λυτρωτήν τοῦ παντός ἡ κυήσασα,* ὑπέρ ἡμῶν Ὅν ἱκέτευε, Δέσποινα.

          Καί  εὐθύς, τοῦ  Ἱερέως  θυμιῶντος  τό  Ἱερόν  Θυσιαστήριον  καί  τόν  εὐσεβῆ  λαόν, ψάλλονται  τά  παρόντα  Μεγαλυνάρια:

          Ἄξιον  ἐστιν ὡς ἀληθῶς,* μακαρίζειν  Σε  τήν  Θεοτόκον,* τήν  ἀειμακάριστον  καί  παναμώμητον*  καί  μητέρα  τοῦ  Θεοῦ  ἡμῶν.*  Τήν  τιμιωτέραν  τῶν  Χερουβείμ*  καί  ἐνδοξοτέραν  ἀσυγκρίτως  τῶν  Σεραφείμ,* τήν  ἀδιαφθόρως  Θεόν  Λόγον  τεκοῦσαν,* τήν  ὄντως  Θεοτόκον  Σέ  μεγαλύνομεν.

Χαίροις ἀσθενούντων ἡ ἰατρός* καί τῶν ἐν ἀνάγκαις* ἀντιλήπτωρ καί ἀρωγός·* χαίροις θλιβομένων, Σεμνή, παραμυθία* καί πάντων ἱκετῶν Σου  τό καταφύγιον.

Λύτρωσαι, Παρθένε, ἐκ πειρασμῶν,* θλίψεων, κινδύνων,* δυσιάτων ἀσθενειῶν,* τούς μετ’ εὐλαβείας τιμῶντας ἐτησίως,* τήν πάμφωτον ἡμέραν τοῦ Γενεθλίου Σου.

Λώβης τῶν αἱρέσεων ἀβλαβεῖς,* ἡμᾶς, Θεοτόκε,* διαφύλαττε ἐς ἀεί* καί τῇ Ἐκκλησίᾳ* γαλήνην δίδου, Μῆτερ,* πολυμερῶν σχισμάτων* παύουσα τάραχον.

Ἴδε τούς νοσοῦντας γονυκλινῶς* Σέ ἐκλιπαροῦντας* ἐν τῇ πανσέπτῳ αὐτῇ Μονῇ* καί δώρησαι, Παρθένε,* αὐτοῖς τήν θεραπείαν,* ἡ σήμερον τεχθεῖσα* πρός πάντων λύτρωσιν.

Λύπης μου διάλυσον αὐθωρόν* νέφος, Παναγία,* ὡς ἀράχνειον τόν ἰστόν,* θείας εὐφροσύνης* ψυχήν μου ἐμπιπλῶσα,* ὅπως ἀεί δοξάζω* τά μεγαλεῖα Σου.

Φθόνῳ τήν Σήν Μάνδραν μανιωδῶς* οὐ παύεται, Μῆτερ,* ὁ ἀντίδικος πολεμῶν·* ἀλλά Σύ Παρθένε,* ὡς ἔφορος καί ῥύστης* ἡμῶν, αὐτοῦ τό θράσος,* εἰς τέλος σύντριψον.

Ἐν ἀκτημοσύνῃ τήν βιοτήν,* Παρθένε, σφραγίσαι* καί ἐν πλήρῃ ἀποταγῇ* πιστούς Σου ἱκέτας  τούς ἀγωνιζομένους* ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ Σου,* Ἁγνή εὐόδωσον.

Ἕτερα, Ἀντωνίου.

Χαίροις τῶν Ἀγγέλων ἡ χαρμονή,* ἀνθρώπων βεβαία* σωτηρία και ἀσφαλής·* χαίροις Παραδείσου*  ἡ πυλωρός  καί Ἅδου* κατάργησις τελεία,* Παρηγορήτισσα.

Σκέπε τούς προστρέχοντας τῇ σεπτῇ* Μονῇ Σου, Παρθένε,* ἐκπληροῦσα αὐτῶν εὐχάς·* Σοί γάρ ὡς μητέρα* προσφεύγουσι ἐκ πόθου* καί Σέ ὁμολογοῦσι* Θεογεννήτρια.

Τῆς παρηγορίας θείαν πηγήν,* τῆς παραμυθίας* μή κενούμενον ποταμόν* καί τῆς οὐρανίου ἡμῖν ἐπευλογίας,* Παρθένε ὁμολογοῦμεν* σεπτή Γερόντισσα.

          Κατάπαυσον τόν  τάραχον τῆς  ψυχῆς*  τῶν  δούλων  Σου, Κόρη,* θεοπόθητε Μαριάμ,* καί   δώρησαι  εἰρήνην καί θείαν εὐλογίαν,* πᾶσι τοῖς μεγαλύνουσι* Σοῦ τό ὄνομα.  

          Τό  Μεγαλυνάριον  τοῦ  Ἁγίου  τοῦ  Ναοῦ  ἤ  τοῦ  Ἁγίου  τῆς  ἡμέρας.  Καί  κλείομεν  μετά  τοῦ·

          Πᾶσαι  τῶν  Ἀγγέλων  αἱ  στρατιαί,* Πρόδρομε  Κυρίου,* Ἀποστόλων  ἡ  δωδεκάς,* οἱ  Ἅγιοι  Πάντες  μετά  τῆς  Θεοτόκου,* ποιήσατε  πρεσβείαν  εἰς  τό  σωθῆναι  ἡμᾶς.

Τό  Τρισάγιον  καί  τά  Τροπάρια  ταῦτα.

Ἦχος  πλ. β΄.

          Ἐλέησον  ἡμᾶς,* Κύριε,  ἐλέησον  ἡμᾶς,* πάσης  γάρ  ἀπολογίας  ἀποροῦντες,* ταύτην  Σοι  τήν  ἱκεσίαν,* ὡς  Δεσπότῃ, οἱ  ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν,* ἐλέησον  ἡμᾶς.

Δόξα.

          Κύριε  ἐλέησον  ἡμᾶς,* ἐπί  Σοί  γάρ  πεποίθαμεν.* Μή  ὀργισθῆς  ἡμῖν  σφόδρα,* μηδέ  μνησθῆς  τῶν  ἀνομιῶν  ἡμῶν.* Ἀλλ’ ἐπίβλεψον  καί  νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος*  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς* ἐκ  τῶν  ἐχθρῶν  ἡμῶν.* Σύ  γάρ  εἶ  Θεός  ἡμῶν*  καί  ἡμεῖς  λαός  Σου,* πάντες  ἔργα  χειρῶν  Σου*  καί  τό  ὄνομά  Σου  ἐπικεκλήμεθα.

Καί  νῦν.

          Τῆς εὐσπλαχνίας  τήν  πύλην  ἄνοιξον  ἡμῖν,* εὐλογημένη  Θεοτόκε,* ἐλπίζοντες  εἰς  Σέ  μή  ἀστοχήσωμεν,* ῥυσθείημεν  διά  Σοῦ  τῶν  περιστάσεων·* Σύ  γάρ  ἡ  σωτηρία  τοῦ  γένους  τῶν  Χριστιανῶν.

          Εἶτα ὁ  Ἱερεύς τήν  Ἐκτενῆ  Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων  τό  λιτανευτικόν Κύριε  ἐλέησον, τρίς  (3) μεθ’ ἑκάστην  δέησιν, ἐξαιρέσει  τῆς  πέμπτης  δεήσεως, μεθ’ ἧν  ψάλλεται  τοῦτο τεσσαράκοντα (40).

          Ἐλέησον  ἡμᾶς  ὁ  Θεός, κατά  τό  μέγα  ἔλεός  Σου, δεόμεθά  Σου, ἐπάκουσον  καί  ἐλέησον.
 

          Ἔτι  δεόμεθα,  ὑπέρ  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  ἡμῶν  (δεῖνος)  καί  πάσης  τῆς  ἐν  Χριστῷ  ἡμῶν  ἀδελφότητος.

          Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως  καί  ἀφέσεως  τῶν  ἁμαρτιῶν, πάντων  τῶν εὐσεβῶν  καί  Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν.

          Ἔτι  δεόμεθα  καί  ὑπέρ  τῶν  δούλων  τοῦ  Θεοῦ… (καί  μνημονεύονται  τά  ὀνόματα  τῶν  ὑπέρ  ὧν  ἡ  Ἱερά  Παράκλησις  τελεῖται).

          Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  διαφυλαχθῆναι  τήν  ἁγίαν  Ἐκκλησίαν  (ἤ  Μονήν)  καί  πόλιν  (ἤ  νῆσον)  ταύτην  καί  πᾶσαν  πόλιν  καί  χώραν, ἀπό  ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς  ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου  πολέμου  καί  αἰφνιδίου  θανάτου. Ὑπέρ  τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ  καί  εὐδιάλλακτον  γενέσθαι  τόν  Ἀγαθόν  καί  Φιλάνθρωπον  Θεόν  ἡμῶν, τοῦ  ἀποστρέψαι  καί  διασκεδάσαι  πᾶσαν  ὀργήν  καί  νόσον, τήν  καθ’ ἡμῶν  κινουμένην  καί  ῥύσασθαι  ἡμᾶς  ἐκ  τῆς  ἐπικειμένης  δικαίας  Αὐτοῦ  ἀπειλῆς  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

          Ἔτι  δεόμεθα, ὑπέρ  τοῦ  εἰσακοῦσαι  Κύριον  τόν  Θεόν, φωνῆς  τῆς  δεήσεως  ἡμῶν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  καί  ἐλεῆσαι  ἡμᾶς.

          Ἐπάκουσον  ἡμῶν, ὁ  Σωτήρ  ἡμῶν, ἡ  ἐλπίς  πάντων  τῶν  περάτων  τῆς  γῆς  καί  τῶν  ἐν  θαλάσσῃ  μακράν  καί  ἵλεως, ἵλεως  γενοῦ  ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπί  ταῖς  ἁμαρτίαις  ἡμῶν  καί  ἐλέησον  ἡμᾶς. Ἐλεήμων  γάρ  καί  Φιλάνθρωπος  Θεός  ὑπάρχεις  καί  Σοί  τήν  δόξαν  ἀναπέμπομεν, τῷ  Πατρί  καί  τῷ  Υἱῷ  καί  τῷ  Ἁγίῳ  Πνεύματι, νῦν  καί  ἀεί  καί  εἰς  τούς  ἀιῶνας  τῶν  αἰώνων.

Ὁ  χορός: Ἀμήν.

          Ὑπό  τοῦ  Ἱερέως  Ἀπόλυσις. Καί  τῶν  Χριστιανῶν  ἀσπαζομένων  τήν  Εἰκόνα  τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου  καί  χριομένων  δι’ ἁγίου  ἐλαίου, ψάλλονται  τά  παρόντα  Τροπάρια:

Ἦχος β’. Ὅτε  ἐκ  τοῦ  ξύλου.

           Δεῦτε* τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ,* ἐκ γαστρός ἀκάρπου τεχθεῖσαν,* πρός σωτηρίαν ἡμῶν,* πάντες προσκυνήσωμεν συνευφραινόμενοι,* οἰκειότητι φύσεως* ἰδού κληρουχίαν* Αὐτῆς τήν ἀπόλεκτον,* περιφρουρεῖ ἀκλινῶς,* πάσης προσβολῆς ἐναντίας,* πάσης ψυχικῆς ἀσθενείας* καί θανατηφόρου ἐπιθέσεως.

Ἦχος  πλ. δ’.

          Δέσποινα  πρόσδεξαι*  τάς  δεήσεις  τῶν  δούλων  Σου*  καί  λύτρωσαι  ἡμᾶς*  ἀπό  πάσης  ἀνάγκης  καί  θλίψεως.

Ἦχος  β’.

          Τήν  πᾶσαν  ἐλπίδα  μου*  εἰς  Σέ  ἀνατίθημι,* Μῆτερ  τοῦ  Θεοῦ,* φύλαξόν  με  ὑπό  τήν  σκέπην  Σου.

Ὁ  Ἱερεύς·

          Δι’ εὐχῶν  τῶν  Ἁγίων  Πατέρων  ἡμῶν, Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ  ὁ  Θεός, ἐλέησον  καί  σῶσον  ἡμᾶς, Ἀμήν.